Vreemde eend in het journaal van zes uur

Afgelopen week ben ik in Yaoundé geweest, de franstalige hoofdstad van Kameroen. Vol goede moed vertrokken Lisa, Ivaan en Cornelius vorige week zondag vroeg in de morgen. Het zou een bizarre week worden, waarin in ik ongewild een kijkje nam in de chaos van de overheid van dit land.

De bus vertrok slechts driekwartier later dan gepland. Ik had een plekje aan het raam bemachtigd, achter een verschrikkelijk vals zingende vrouw. Mijn ipod redde mijn humeur. Wat volgde was een indrukwekkende busreis van 6 uur, met onderweg veel bedrijvigheid, mensen die in verlaten marktplaatsen verkoeling zochten of onder grote trucks lagen te slapen. Veel armoede, krotjes als huizen en gebouwen waarvan de vervallen steigers verraden dat de bouw al enige tijd stil ligt. Halverwege de bouw is het geld dan ‘op’, waarschijnlijk door de aannemer zelf weggesluisd, meestal met hulp met de regering. Corruptie ten top. Bij elk tolhuis kwamen tientallen enthiousiaste locals hun waar verkopen. Suvival of the fittest, want ze verkopen bijna allemaal hetzelfde. Deals worden in luttele seconden beklonken, terwijl de bus soms al rijdt. Dit heeft tot gevolg dat enkele verkopers honderden meters mee moeten hollen om het wisselgeld door het raam te geven. Los van de eerder genoemde –in mijn ogen- typische Afrikaanse omgeving en taferelen zag ik ook heel veel schoonheid onderweg. Dit varieerde van hoge palmbomen tot kilometerslange rijen bananenbomen. Het verbaast me dan ook niet dat 10 bananen slechts 0,40 eurocent kosten. Ook de vele (sterk verouderde) vissersbootjes op de rivieren die we overstaken waren een lust voor het oog. De oude Duitse bus had soms meer weg van een sauna dan een voertuig en het aantrekken van een grijs shirt was dan ook niet de beste keus. Enkele luttele kilometers voordat we in Yaoundé kwamen ging het bijna mis. De chauffeur besloot weer eens een taxi in te halen, maar had geen rekening gehouden met een truck die in volle vaart op de andere weghelft in onze richting kwam. De taxi werd dan ook liefdevol van de weg gekust, en de truck scheerde op een haar na aan de bus voorbij. Deze fractie van een seconde leek een eeuwigheid te duren, maar gelukkig zijn we veilig in de hoofdstad beland. De taxi had een paar deuken in de zijkant. Gewoon doorrijden. Aha, zo gaat dat dus.

We verbleven de eerste nacht in een hotel, aangezien de conferentie op maandag van start zou gaan en vanaf die dag het ministerie van Social Affairs ons een slaapplek aan zou bieden. Later in de week bleek dit een ongekende weelde. Ivaan was in de nacht van zondag op maandag jarig, dus dit werd goed gevierd met de nodige alcoholische versnaperingen en traditionele etenswaar. Na een wel heel kort nachtje waren we stipt om acht uur bij het congresgebouw aangekomen. Een groot en van de buitenkant pauper gebouw, maar aan de binnenkant erg mooi. Achter een standje zou de orphanage gepromoot worden, met als doel fundraising en pr. Bij aankomst was de bouw van de standjes echter nog in volle gang. Na vier uur wachten bleek dat de minister die dag niet zou komen, dus werd het doodleuk een dag uitgesteld. Juist ja. Dit resulteerde in veel chagrijnige mensen, waaronder Cornelius. Een gratis relaas over de slechte gang van zaken rond de regering volgde. Ik kon mijn lachen echter af en toe niet inhouden, maar hij heeft wel een punt. De regering doet gewoon waar het zelf zin in heeft en neemt haar volk lang niet altijd serieus. Als mensen vanuit het hele land naar Yaoundé afreizen is het wel zo netjes als het ook op die dag begint. Halverwege de dag, na een sightseeing te voet door de stad om de tijd te doden, werder we naar onze verblijfplaats gebracht. We hadden twee kamers. Net na het avondeten kreeg Ivaan echter een belletje dat er maar plek was voor 1 slaapplaats. De jongens waren ziedend over de hele gang van zaken en we vertrokken dan ook direct. Sta je dan vlak voor middernacht in een vrij grimmige achterbuurt op een taxi te wachten. Het relaas van Cornelius kreeg een vervolg, waarschijnlijk heeft het ministerie het geld wel gehad om ons allevier een slaapplaats aan te bieden, maar steekt het ook graag wat in eigen zak. Voor de tweede keer die dag pakte ik mn spullen in. We zijn naar Ivo, de broer van Ivaan gegaan, geweldige vent. Hij is spelersmakelaar en heeft –zo zegt hij althans- onder andere bemiddelt in de verkoop van de vier brazilianen van Sjachtar Donetsk. Daar heeft hij dan niet heel veel aan over gehouden want het was een vrij klein verouderd appartement in een van de achterwijken van Yaoundé.De verbaasde blikken van de locals verraadden dat hier zich zelden een blanke vertoond. Wat volgde was een week lang ‘s nachts afzien door de vele muggen, de hitte, snurkende Afrikanen en zelden elektriciteit.

Bij aankomst op dinsdag was duidelijk dat het die dag wel degelijk van start zou gaan, getuige de vele vlaggen, trommels, toeters en traditionele dansen. Het standje werd ingericht. Ivaan in een veel te groot afzichtelijk wit shirt van de conferentie en een macho zonnebril, naast Cornelius in een veel te groot pak. Het was een aandoenlijk gezicht. De Afrikanen hebben daar wel een handje van overigens, van veel te grote pakken. Na aankomst van de met overgewicht kampende minister ging het festijn van start. Waarschijnlijk heeft hij ook wat van het geld om ons een slaapplek te geven lekker opgesnoept. Wat volgde waren twee enorm lange dagen. Dit omdat ik eigenlijk niet echt een taak had, het hebben van blanke aan je zijde geeft je organisatie nou eenmaal meer aanzien. Voel me dan ook op een prettige manier misbruikt. Had me ook een beetje verkeken op het spreken van Frans. Schrijnend en vrij confronterend, zes jaar Franse les op de middelbare school blijkt verspilde moeite. Een gesprek aanknopen gingen dan ook wel heel erg moeizaam, wat soms tot wel heel ongemakkelijke situaties leidde. De nationale televiezender CRTV kwam ook even bij ons standje kijken. Moest toch weer even knijpen toen ik mezelf op het journaal van zes uur zag. Beetje jammer dat ik net wat zweet van mijn voorhoofd veegde, maar ik had in ieder geval geen veel te groot pak aan. Skinny jeans en geruiten blouse, niet alleen door mijn huidskleur was ik een vreemde eend in de bijt.

We zouden op donderdag terug gaan, de conferentie was klaar en ik had een belangrijke wedstrijd met mn jongens in de middag. Ivaan en Willem hadden echter nog een ‘belangrijke’ meeting met een of ander ministerie, dus werd ons vertrek na wat gesteggel met coach, tot mijn grote ontevredenheid een dagje uitgesteld. Bij het bezoek aan de minister was ik blijkbaar ineens de ‘personal assistant’ van Ivaan, kon mijn lachen nauwelijks inhouden. Het klinkt duur, maar deze benaming dekt absoluut niet de lading. Ik laat het allemaal maar over me heenkomen en vind het wel prima. De rest van de dag hebben we gebruikt om Yaoundé verder te verkennen en een handvol bezoekjes aan verschillende vrienden te brengen.

Yaoundé is heel anders dan Limbe. Laatstgenoemde stad is veel gemoedelijker, in de hoofdstad hangt toch op veel plekken een nare en aggresieve sfeer.
Achteraf zie ik het wel als een mooie ervaring, maar wat een week. Limbe voelt dan ook als thuiskomen, wat een goed teken is. Kan dan ook niet wachten om morgen weer lekker met de boys te trainen.

Maza!