Moustache mania

Nooit meer nepsnorren krijgen voor sinterklaas van de boys uit Nijmegen, geen outcast meer zijn in Utrecht, Mike Hutjens met zijn laffe snorretje overtreffen in het Zeeuwse. Het hebben van een snor lijdt standaard tot gewenste gesprekstof, daar de meningen uiteenlopen. Zelfverzekerheid, perversiteit, persoonlijkheid, vuilheid, karakter zijn termen die de laatste weken om mijn oren zijn gevlogen. Het begin was even doorzetten, maar laffe donshaartjes hebben plaatsgemaakt voor een niet te missen moustache. Na 22 jaar werd het tijd ook, maar beter laat dan nooit. Krijg regelmatig nieuwe reisgenoten zover louter hun snor te laten staan. Heb nadat ik afscheid heb genomen van Martin en Jo half april, een hoop mensen ontmoet. Zal jullie meenemen in mijn tocht vanuit Cambodja naar het noorden van Thailand en de eerste week in Laos.

In de laatste dagen Cambodja hadden Martin, Jo en ik de Ankor Wat tempels in Cambodja aangedaan. De zonsopgang was indrukwekkend, maar werd wat verstoord door schreeuwende en druk foto's makende Chinezen. Toerisme vierde hoogtij. De baylon tempels met haar honderden uit steen gehouwen gezichten maakte het meeste indruk op me. Elk gezicht had echter een partner, als in Chinese toeristen, Martin en ik drongen ons dan ook ietwat geirriteerd een weg door de sardientjes. Het vele puin van restoratiewerkzaamheden maskeerden de schoonheid. We hebben de zonsondergang niet eens gehaald, toen zaten we al weer aan een biertje in Siem Reap, waar we allen echter zeer content mee waren.

Tijdens de rit in de minivan naar Bangkok liet ik mijn gedachten de vrije loop over de tijd in Cambodja. Vind het een te gek land, deed me vaak aan Afrika denken. De vele (jonge) prostituees arm in arm met witte dikbuiken in Sihanoukville waren verschrikkelijk, de vriendelijkheid van de mensen en relaxte manier van leven is echter wat me is bijgebleven. We kwamen op zaterdag 14 april midden tijdens het Songkrang (waterfestival) in Bangkok aan. Wonder boven wonder bereikten we droog het guesthouse. Wat volgden waren een paar fantastische dagen met dit te gekke Nederlandse stel waar we ons voor even weer 10 jaar oud waanden. Flinke waterpistolen gekocht en om ons heen gespoten. Vooral juist arriverende backpackers moesten er aan geloven, maar ook openstaande ramen in bussen waren een geliefd mikpunt. Met nog steeds met een rimpelhuid nam ik een aantal dagen later afscheid van Martin en Jo en vertrok naar Chiang Mai in het noorden.

De nachttrein bleek een goede keuze, in de car toffe lui ontmoet uit Zuid-Afrika, Australie en Schotland. Bij aankomst deelden we een tuktuk em namen we intrek in een snoeihete dorm. Los van de trekking en het aandoen van de reggea bar daar verder niet zo veel gedaan. Het was donders warm en iedereen was ook wel een beetje tempelmoe. De trekking was echter geweldig. Overnacht midden in de bergen in een ruime bamboo hut, gewassen in de river, gezongen bij het kampvuur, vogelspinnen gespot en olifanten gereden. De topper van de tocht kwam echter aan het eind; rafting. We baanden ons vol enthiousiasme een weg door het water en schuwden de moeilijkste oplossingen niet. Met hier en daar een blauwe plek uiteindelijk razendsnel het eindpunt gehaald.

Na vijf dagen Chiang mai liepen de plannen uiteen en nam ik de bus naar Pai. Onderweg aan de praat geraakt met de uit Rome afkomstige Paolo en de Brit Darragh. Namen onze intrek in een bungalow aan de rivier. Aangezien er nog maar twee bungalows waren en de bedden vrij klein waren namen Paolo en ik, nadat we gefaald hadden met rock-paper-scissors, onze intrek in de bungalow. Meteen aangepapt met buurvrouw Sian, die daar al twee weken was blijven hangen ons meenam naar de toffe plekken. Mijn planning was daar een aantal dagen te blijven. Door de relaxte sfeer, de mooie feestjes en de vele toffe mensen bleef ik uiteindelijk tot de dag dat mijn Thaise Visa verliep. Elke morgen de zonsopgang gezien en na wat slaap rond het middaguur uur scooters gehuurd en watervallen en de canyon bezocht. Ondanks dat ik bijna nog nooit op een scooter had gereden was dit prima te doen. Aan de andere kant van de weg rijden was even wennen, maar al snel geen probleem meer.

Op mijn laatste dag in Pai was het inmiddels eind april geworden, de tijd vliegt. Na een helse nachtrit kwam ik in het eerste dorpje over de grens in Laos, Houay Xai aan. Ik had samen met Jetske en Emillie (die ik in Pai had ontmoet) plannen gemaakt om de gibbon experience te doen. Ik had de experience geboekt en zou op ze wachten, ze bleven nog even in Pai. Had best behoefte om even alleen te zijn voor twee dagen, wat sinds Bangkok begin maart eigenlijk nog niet was voorgekomen. De van origine Thaise maar nu in Nieuw-Zeeland wonende Fun gooide echter roet in het eten. De roet smaakte echter goed. Aangezien ze ook het Lao machtig was zijn we 's avonds bij een lokale club terecht gekomen met alleen maar locals. Was geweldig. Wederom ging ik in gedachten weer even terug naar Afrika, waar dit geen uitzondering was. Hier in Azie is dat wel het geval, dus genoot er van. De manier van dansen deed wel mijn wenkbrauwen fronsen, iedereen houdt zijn handen in de lucht met opgestoken wijsvingers. Was hilarisch gezicht, zal het eens in Tivoli, Toro of de Fuik introduceren. Verder was er in dit kleine stadje niet heel veel te doen, maar was er weel veel contact met de locals. Lekker gezwommen in de Mekong rivier met wat Lao kids. Twee dagen was echter genoeg dus begonnen we vol enthiousiasme aan de gibbon experience. De Nederlandse dames waren aangesloten en ook Fun ging mee, de groep werd gecompletteerd met nog vier dames. Ik had dan ook geen klagen. De ziplines waren echt fantastisch, de ene overtocht was nog mooier dan de andere. Na een flinke trekking van 3 uur zat er vervolgens elke keer 5 minuten lopen tussen de ziplines, die in lengte varieerden van 300 tot 700 (!) meter. Het filmpje dat ik op facebook heb geplaatst zegt genoeg. We hebben overnacht in een oogverblindende Treehouse, die ook alleen per zipline aangedaan kon worden. Was echt een geweldige ervaring, zelden zo een koninginnedag gevierd.
De gibbon experencie deed haar naam echter geen eer aan, want we hadden geen gibbons gespot. Het razen aan de ziplines en de geweldige overnachting vergoedden echter veel.

Met de adrenaline nog in het bloed afgelopen woensdag de slowboat richting Luang Prabang genomen. Gedurende deze twee dagen durende tocht keek ik mijn ogen uit. Laos is echt prachtig. Muziek luisteren genieten van de omgeving, kwam helemaal tot rust. Tussendoor overnacht in het bergdorpje Pak Beng, wat prachtig was. Ben op dit moment in Luang Prabang en geniet zoals jullie wel kunnen lezen nog altijd met volle teugen. Blijf nog twee weken in Laos en ga dan weer Thailand voor anderhalve week in. Het einde komt nu angstvallig dichtbij, heb er dan ook een erg dubbel gevoel over.