De overgang
Door: jireel
Blijf op de hoogte en volg Jireël
07 Maart 2012 | Thailand, Bangkok
Omdat niet iedereen facebook heeft die gereageerd heeft op mijn vorige blog, eerst even korte update over Perry. Het facebookvolk kan overgaan naar de volgende alinea. Heel erg bedankt voor alle bemoedigende reacties, heeft me erg goed gedaan. Mede doordat het steeds beter ging met Perry heb ik het gelukkig een plekje kunnen geven. In mijn laatste week stonden we zelfs weer samen op het trainingsveld, hij in geheel nieuw teneu en schoenen. Er werd weer gelachen! Ondanks deze moeilijke gebeurtenis kan ik terugkijken op een mooie en bijzondere tijd.
Het afscheid nemen viel me best zwaar. Heb toch twee maanden lang doordeweeks elke dag met ze op het veld gestaan. Had met een aantal jongens een mooie band opgebouwd, dus is het pijnlijk om ze achter te laten. Ze zouden dolgraag met me in mijn backpack naar Nederland willen. 'Kunnen we niet zeggen dat we een siamese tweeling zijn?', zei een van de meest getalenteerde voetballers hoopvol tegen me toen hij zijn hoofd tegen mijn nek aandrukte. Ik zou het dolgraag willen, maar duo penotti is helaas alleen geloofwaardig in een potje.
De laatste weekenden hebben we twee vriendschappelijke wedstrijden georganiseerd, die erg goed verliepen. Mn straatjongens veegden de vloer aan met 'professionele teams', erg mooi om te zien. Ook zijn er in vergelijking met de eerste training en de laatste veel meer jogens gekomen. Daar ik op maandag 9 janurai ongeveer 10 jongens begroette, waren er vorige week woensdag bij de laatste maar liefst 32. Dankzij een mooie gift en het sponsorgeld heb ik samen met coach de markt afgestruind en 20 nieuwe ballen, nieuwe jerseys, hesjes, pionnen en 20 tweedehands voetbalschoenen voor de jongens gekocht. Ze waren hier erg dankbaar voor. Ik ben dan ook blij dat ik door mijn tijd daar de voetbalschool weer en beetje nieuw leven in heb kunnen geblazen. Doordat de president (lees: geldschieter) een aantal jaar geleden naar Europa is vertrokken, is de school helaas zodanig ingekrimpt dat er nog maar een man over is: coach Lucas. Drie keer per week heb ik hem computerles gegeven, wat soms echt hilarisch was. Bizar om te zien hoe moeilijk een computer eigenlijk is als je er de ballen verstand van hebt. Dubbel klikken op het icoontje van internet was al een hele uitdaging op zich. Lisa neemt de lessen nu gelukkig over. Dit zodat coach beter contact kan houden met de moederorganisatie in Engeland, Challenge en met mij. Deze organisatie is op dit moment druk bezig met verschillende projecten voor de voetbalschool en het aanbieden van een loon aan. Dit zou geweldig zijn, want dat verdient hij absoluut. Hij heeft het me niet altijd makkelijk gemaakt, doordat hij op sommige dagen tot in den treure over zijn trieste situatie sprak. Gelukkig heeft hij nu een klein beetje hoop op en betere toekomst. Het is van vitaal belang dat de voetbalschool blijft voortbestaan omdat het voor de meeste (straat)jongens de enige uitlaatklep en hoop op een betere toekomst is.
Ik heb ik Afrika dan ook met en voldaan gevoel verlaten. Het was tijd voor het volgende avontuur.
BANGKOK BABY
Na een verschrikkelijk lange vlucht ben ik gelukkig heelhuids in Bangkok aangekomen. Toen ik na de benodigde stempels mijn backpack van de band plukte ging er een gevoel van opwinding door me heen. Vrijheid! Hoewel mijn gedachten de afgelopen dagen rond vier uur vaak terug gingen naar het trainingsveld, ben ik erg blij nu te kunnen doen wat ik wil. Toen ik op het vliegveld in de public taxi stapte werd echter duidelijk hoe onvoorbereid in eigenlijk ben. Terwijl de chauffeur mijn backpack in de achterklep deed wilde ik voorin instappen, maar zat pardoes achter het stuur. Aha, er wordt dus aan de andere kant van de weg gereden. De chauffeur lachtte zijn gebroken gebit bloot en ook ik kon er wel om lachen. Hij kon het hotel echter niet 'vinden', dus werd ik meteen genaaid. Kreeg daardoor wel meteen wat van Bangkok te zien dus maakte me er maar niet druk in. Wat een stad. Ongelooflijk zeg. Het verschil met Afrika is enorm. Ik begeef me weer op goed geasfalteerde wegen en laat me bijna omver blazen door alle hoge gebouwen. De gehaastheid van de gemiddelde thai is wennen en ook de biertjes zijn aanzienlijk kleiner en duurder. Volle billen en riante boezoems hebben plaatsgemaakt voor tengere vrouwtjes. Uitgesproken grote zelfverzekerde gezichten voor fijne, verlegen gezichtjes. De gemiddelde Afrikaanse man is ook wel wat indrukwekkender dan zijn Thaie soortgenoot, wat het afpoeieren overigens wat makkelijker maakt. Laat me door mijn ervaringen in Afrika niet meer zo snel van de wijs brengen. Dit zijn overigens mijn eerste indrukken en kan toch wel een beetje spreken van een cultuurschok. Van een jetlag heb ik overigens geen last.
De eerste twee nachten in het luxe hotel waren heerlijk, al duurde het door het verschil met de armoede in Afrika wel even voordat ik echt van de luxe kon genieten. Voor het eerst in twee maanden een warme douche deed me daarentegen erg goed!
Vol goede bereikte ik Khao san road, maar was toch wel wat overdonderd. Daar loop je dan met je backpack, op zoek naar een hostel. Min of meer bij toeval kwam ik na een flinke tour bij een heerlijk guesthouse aan de river terecht, een tip van Alfred en Elise. Daar heb ik dan ook in alle rust een beetje aan de stad kunnen wennen, al zie ik erg uit om naar het zuiden te gaan. Vanavond vertrekken Marlou (vriendin uit Nijmegen) en ik naar Ko Tao, het eerste eiland op de route. Na de benauwdheid van Afrika en de hitte van Bangkok is het fijn even heerlijk te chillen en uit te waaien daar!
Heb gister voor een paar cent een mooie boottocht over de rivier gemaakt en ben halverwege uitgestapt bij Wat Pho, een indrukkwekkend tempelcomplex. Op het eerste gezicht vanwege de werkzaamheden aan de grootste tempel een drama, bij binnenkomst was het echter prachtig. Keek mijn ogen uit, wat een hoop tempels en buddha's. Heb tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om een thaise massage te ondergaan. Volgens de lonely planet was dit een betrouwbare plek, zonder ongewilde happy end. Wat volgde was een half uur ontspanning afgewisseld met lichte pijn. Eens te meer werd duidelijk dat ik echt totaal niet lenig ben, wat soms tot (terechte) hilariteit leidde bij de knappe Thaise masseuge. Was echter blij dat ik geen evenbeeld van Buddha op me had zitten, zoals bij mijn westerse buurman het geval was.
Neem zo afscheid van Mon, de geweldig lieve vrouw van het guesthouse en vertrek dan naar het treinstation voor de meeting met Marlou. Zie er naar uit om na twee maanden weer iemand te zien die ik ken en mooie verhalen uit te wisselen.
Gegroet!
Het afscheid nemen viel me best zwaar. Heb toch twee maanden lang doordeweeks elke dag met ze op het veld gestaan. Had met een aantal jongens een mooie band opgebouwd, dus is het pijnlijk om ze achter te laten. Ze zouden dolgraag met me in mijn backpack naar Nederland willen. 'Kunnen we niet zeggen dat we een siamese tweeling zijn?', zei een van de meest getalenteerde voetballers hoopvol tegen me toen hij zijn hoofd tegen mijn nek aandrukte. Ik zou het dolgraag willen, maar duo penotti is helaas alleen geloofwaardig in een potje.
De laatste weekenden hebben we twee vriendschappelijke wedstrijden georganiseerd, die erg goed verliepen. Mn straatjongens veegden de vloer aan met 'professionele teams', erg mooi om te zien. Ook zijn er in vergelijking met de eerste training en de laatste veel meer jogens gekomen. Daar ik op maandag 9 janurai ongeveer 10 jongens begroette, waren er vorige week woensdag bij de laatste maar liefst 32. Dankzij een mooie gift en het sponsorgeld heb ik samen met coach de markt afgestruind en 20 nieuwe ballen, nieuwe jerseys, hesjes, pionnen en 20 tweedehands voetbalschoenen voor de jongens gekocht. Ze waren hier erg dankbaar voor. Ik ben dan ook blij dat ik door mijn tijd daar de voetbalschool weer en beetje nieuw leven in heb kunnen geblazen. Doordat de president (lees: geldschieter) een aantal jaar geleden naar Europa is vertrokken, is de school helaas zodanig ingekrimpt dat er nog maar een man over is: coach Lucas. Drie keer per week heb ik hem computerles gegeven, wat soms echt hilarisch was. Bizar om te zien hoe moeilijk een computer eigenlijk is als je er de ballen verstand van hebt. Dubbel klikken op het icoontje van internet was al een hele uitdaging op zich. Lisa neemt de lessen nu gelukkig over. Dit zodat coach beter contact kan houden met de moederorganisatie in Engeland, Challenge en met mij. Deze organisatie is op dit moment druk bezig met verschillende projecten voor de voetbalschool en het aanbieden van een loon aan. Dit zou geweldig zijn, want dat verdient hij absoluut. Hij heeft het me niet altijd makkelijk gemaakt, doordat hij op sommige dagen tot in den treure over zijn trieste situatie sprak. Gelukkig heeft hij nu een klein beetje hoop op en betere toekomst. Het is van vitaal belang dat de voetbalschool blijft voortbestaan omdat het voor de meeste (straat)jongens de enige uitlaatklep en hoop op een betere toekomst is.
Ik heb ik Afrika dan ook met en voldaan gevoel verlaten. Het was tijd voor het volgende avontuur.
BANGKOK BABY
Na een verschrikkelijk lange vlucht ben ik gelukkig heelhuids in Bangkok aangekomen. Toen ik na de benodigde stempels mijn backpack van de band plukte ging er een gevoel van opwinding door me heen. Vrijheid! Hoewel mijn gedachten de afgelopen dagen rond vier uur vaak terug gingen naar het trainingsveld, ben ik erg blij nu te kunnen doen wat ik wil. Toen ik op het vliegveld in de public taxi stapte werd echter duidelijk hoe onvoorbereid in eigenlijk ben. Terwijl de chauffeur mijn backpack in de achterklep deed wilde ik voorin instappen, maar zat pardoes achter het stuur. Aha, er wordt dus aan de andere kant van de weg gereden. De chauffeur lachtte zijn gebroken gebit bloot en ook ik kon er wel om lachen. Hij kon het hotel echter niet 'vinden', dus werd ik meteen genaaid. Kreeg daardoor wel meteen wat van Bangkok te zien dus maakte me er maar niet druk in. Wat een stad. Ongelooflijk zeg. Het verschil met Afrika is enorm. Ik begeef me weer op goed geasfalteerde wegen en laat me bijna omver blazen door alle hoge gebouwen. De gehaastheid van de gemiddelde thai is wennen en ook de biertjes zijn aanzienlijk kleiner en duurder. Volle billen en riante boezoems hebben plaatsgemaakt voor tengere vrouwtjes. Uitgesproken grote zelfverzekerde gezichten voor fijne, verlegen gezichtjes. De gemiddelde Afrikaanse man is ook wel wat indrukwekkender dan zijn Thaie soortgenoot, wat het afpoeieren overigens wat makkelijker maakt. Laat me door mijn ervaringen in Afrika niet meer zo snel van de wijs brengen. Dit zijn overigens mijn eerste indrukken en kan toch wel een beetje spreken van een cultuurschok. Van een jetlag heb ik overigens geen last.
De eerste twee nachten in het luxe hotel waren heerlijk, al duurde het door het verschil met de armoede in Afrika wel even voordat ik echt van de luxe kon genieten. Voor het eerst in twee maanden een warme douche deed me daarentegen erg goed!
Vol goede bereikte ik Khao san road, maar was toch wel wat overdonderd. Daar loop je dan met je backpack, op zoek naar een hostel. Min of meer bij toeval kwam ik na een flinke tour bij een heerlijk guesthouse aan de river terecht, een tip van Alfred en Elise. Daar heb ik dan ook in alle rust een beetje aan de stad kunnen wennen, al zie ik erg uit om naar het zuiden te gaan. Vanavond vertrekken Marlou (vriendin uit Nijmegen) en ik naar Ko Tao, het eerste eiland op de route. Na de benauwdheid van Afrika en de hitte van Bangkok is het fijn even heerlijk te chillen en uit te waaien daar!
Heb gister voor een paar cent een mooie boottocht over de rivier gemaakt en ben halverwege uitgestapt bij Wat Pho, een indrukkwekkend tempelcomplex. Op het eerste gezicht vanwege de werkzaamheden aan de grootste tempel een drama, bij binnenkomst was het echter prachtig. Keek mijn ogen uit, wat een hoop tempels en buddha's. Heb tevens van de gelegenheid gebruik gemaakt om een thaise massage te ondergaan. Volgens de lonely planet was dit een betrouwbare plek, zonder ongewilde happy end. Wat volgde was een half uur ontspanning afgewisseld met lichte pijn. Eens te meer werd duidelijk dat ik echt totaal niet lenig ben, wat soms tot (terechte) hilariteit leidde bij de knappe Thaise masseuge. Was echter blij dat ik geen evenbeeld van Buddha op me had zitten, zoals bij mijn westerse buurman het geval was.
Neem zo afscheid van Mon, de geweldig lieve vrouw van het guesthouse en vertrek dan naar het treinstation voor de meeting met Marlou. Zie er naar uit om na twee maanden weer iemand te zien die ik ken en mooie verhalen uit te wisselen.
Gegroet!
-
07 Maart 2012 - 08:22
Eli:
heerlijk jir!! genieten daar op die eilanden!! -
07 Maart 2012 - 08:40
Mama:
Lieve Jireël,
Heel veel plezier samen met Marlou op Ko Tao (ga even opzoeken waar het ligt)
Geniet er heerlijk van!
-
07 Maart 2012 - 10:17
Ellen:
Dat wordt een top duo! Veel plezier en groetjes aan die blonde :) -
07 Maart 2012 - 10:20
Gort:
Super goed om dit te lezen! mooi geschreven. geniet! -
07 Maart 2012 - 17:00
Els:
Goede verhalen Jir! Geniet daar! -
09 Maart 2012 - 13:48
WillemOtto:
Och, lekkere vent,
Terwijl de competitie moeilijk spannend is zit jij ver uit mijn buurt!
Ik hoop maar dat je het naar je zin hebt! -
20 Maart 2012 - 12:32
Tinke:
Lieve Jir! Genietse!:) en ga naar het Full Moon Feestje op Koh Phangan als je kan!
Liefs. x -
02 April 2012 - 15:54
Joachim:
Yoooo, Alles goed Jireel? Me comp doet het thuis niet. Dus dan maar even zo! Vermoedelijk heb je het wel naar je zin denk ik gezien de foto's e.d. Zou je voor mij een partywatch kunnen meenemen en een hempje/wifebeater/tanktop/singlet plain white met singha erop? Of Angkor zou nog beter zijn! Ik ben bereid hier voor te betalen!!!! PEACE! Joachim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley