Het onwaarschijnlijke verhaal van Perry

Daar valentijnsdag normaliter gesproken een dag van de liefde is, was deze dinsdag in Kameroen er een vol haat en afschuw. Hij begon nog liefdevol, toen een van de studentes, na weer een in elkaar geflansde les handbal, met een jolijte blik een prachtige bloem aan me gaf. Deze blik zal ik nooit vergeten dacht ik toen nog. Niet wetende dat ik twaalf uur later de verschrikkelijkste blik ooit onder ogen zou komen.

Samen met mijn vaste hooghoudmaatjes Blessing en Obi hield ik de bal hoog voor de training. Normaal gesproken lukt het ons zonder enige moeite het leder vijf minuten van de grond te houden. Dit keer faalden we na twintig seconden al. We grapten dat ons andere hooghoudmaatje, Perry, gemist werd. Zonder hem zou dat niet gebeurd zijn. Coach zag dat ik Perry mistte en zei ‘after training, after training’. Ik ben er inmiddels wel aan gewend dat Afrikanen zelden vertellen wat er aan de hand is of wat de plannen zijn, dus nietsvermoedend werkten we geroutineerd de training af. Tegen het einde kwam John, de military man, met zijn auto aanrijden. Wat er toen allemaal gebeurd is, is eigenlijk niet in woorden te omschrijven. Maar ik zal het toch proberen te doen, want er gebeuren hier blijkbaar nog steeds dingen die absoluut mensonwaardig zijn. Menig humanitaire organisatie zou zich omdraaien in haar spreekwoordelijke graf.

Perry, een vijftienjarige straatjongen en een getalenteerde rechtsbenige centrale verdediger. Schoenen met de veters aan elkaar gebonden, hard karakter, goede kop. Hij kan af en toe bij zijn oma terecht maar leeft voornamelijk op straat. De voetbalschool is zijn enige uitlaatklep. Hij is een van de weinige jongens die ik af en toe wat geld toe stop omdat hij op de meeste dagen bijna nog niets gegeten heeft voordat de training begint. Altijd dezelfde zwarte sportbroek laag over de kont, met daarboven een stukje bilspleet en een shirt van het Spaanse nationale elftal. Maar geen stukje mannelijke Afrikaanse bil deze training.

Nadat we in de auto bij John stapten vertelde coach het verhaal. Hij was er ’s morgens van op de hoogte gebracht en had het al eerder op de dag willen vertellen, maar hij wilde op John wachten voordat er actie ondernomen werd. Hij is in het bezit van een auto en dat zou ons mobieler maken. Achteraf was ik hem daar dankbaar voor, ik zou anders gedurende de dag zeer ongerust geweest zijn. Coach startte zijn betoog. De avond ervoor was Perry door een aantal militairen volledig afgeranseld. Deze mannen waren gebeld door een jongen die beweerde dat Perry een telefoon had gestolen van een bekende van deze bellende jongen. ‘Bevriende’ militairen bellen voor hulp schijnt heel normaal te zijn. Perry was zich echter van geen kwaad bewust, maar de militairen boezemde hem zoveel angst in dat hij toegaf. Wat ze met hem gedaan hebben is echt verschrikkelijk en absoluut mensonwaardig. Hij is bijna levend verbrand. Ze hadden, terwijl hij volledig naakt was, een touw om zijn geslachtsdeel geknoopt en liepen zo met hem door de wijk, de benzine was al over hem heen gegooid. En dit alles om slechts een lullige nokia. Nu wordt criminaliteit hier verafschuwd, waardoor het over het algemeen veilig is, maar dit is gewoon verschrikkelijk. Nadat mijn hooghoudmaatje toegaf en smeekte om genade namen ze hem ‘louter’ mee naar de gevangenis. Daar kwam ik hem ook op deze dinsdag na de training onder ogen. Ons eerste oogcontact staat op mijn netvlies gebrand. Zelden zo veel leed, wanhoop, verdriet en pijn in iemand zijn ogen gezien. In een veel te kleine slecht verlichte cel, ik schat vijf bij vijf, was hij samen met tien andere jongens opgesloten. De stank was ondraaglijk. En nee, niet alleen van het zweet. Ook van de ontlasting. Allen op een boxer vol gaten na waren ze praktisch naakt. Ik wist niet wat ik zag en de tranen stonden in mijn ogen. Hij was er slecht aan toe. Koste wat kost zouden we hem uit deze erbarmelijke omstandigheden halen, vanavond nog. Als een speer zijn we naar de plek gereden waar een dag eerder het onheil was geschied op zoek naar degene die de militairen heeft gebeld. We kwamen terecht in de afvoerput van Limbe. Het open riool, het vuilnis en de vervallen ‘huisjes’ vielen me echter nauwelijks op. Mijn gedachten waren bij Perry. De jongen die de militairen had gebeld was echter gevlogen, wel vonden we na een zoektocht van een goed uur de ‘bekende’ waarvan de telefoon zou zijn gestolen. Een hele pittige discussie volgde, met een steeds groter wordende groep toeschouwers. Jawel, blanke mannen kunnen ook schreeuwen. Uiteindelijk kregen we ‘de bekende’ plus aanhang zo ver mee te gaan naar de gevangenis om de onschuld van Perry aan te tonen. ‘De bekende’ had de telefoon gewoon in zijn hand. Het motief van de beller is nog altijd onduidelijk. We waren allen zeer aangedaan, maar vooral John was volledig over de rooie. Hij is zelf militair en vindt deze gang van zaken, terecht, schandalig. Terug bij de gevanginis werden alleen John en ‘de bekende’ binnen gelaten. Na wederom een verhitte discussie mochtten we hem vrij kopen, het hielp mee dat John zelf ook militair was. Ik wist niet hoe snel ik een okada naar huis moest pakken om een niet nader te noemen bedrag op te halen. ‘2 minutes, 2 minutes’ schreeuwde ik tegen de bestuurder toen ik van de okada sprong. Binnen de minuut was ik echter weer terug en vlogen we weer richting de gevangenis. Het geld werd overhandigd, de deal was beklonken. Perry werd half uit de cel gedragen en toen pas werden zijn verwondingen echt zichtbaar. Bebloede striemen op zn rug, zijn linkerbeen half open. Zijn hoofd was gelukkig ongedeerd. Nadat we hem in de auto hadden gedragen zijn we naar de plaatselijke apotheek langs de weg gereden voor de nodige eerste hulp. Nadat we nieuwe slippers en eten hadden gekocht, is hij veilig ‘thuis’ bij zijn oma gebracht. Het was inmiddels middernacht geworden. Van enige vermoeidheid echter nog geen sprake.

Na een vrij slapeloze nacht vol rondvliegende gedachten over deze afschuwlijke gebeurtenis ben ik de volgende dag vroeg in de morgen met coach naar hem toe gegaan. Naar omstandigheden gaat het goed met hem. Het is een harde. Ben enorm blij dat hij er nog redelijk goed vanaf is gekomen. Wat ik vooral enorm bizar vind is het feit dat militairen hem dit aangedaan hebben, anno 2012 (!). In wat voor land ben ik terecht gekomen? De handelingen van deze mannen in de groene pakken is een gebeurtenis dat menig geschiedenisboek over de middeleeuwen zou sieren. ‘Zou gaat dat nou eenmaal hierzo’, was het nuchtere commentaar van coach nadat de heftigste emoties wat waren gezakt. Kameroen heeft nog een lange weg te gaan.

Voel me echt verschrikkelijk, maar merk dat ik door het schrijven wat rust in mijn kop krijg. Zolang Perry het maar goed maakt, dat is het belangrijkste. Nog geen idee waar maar dan kan ik deze bizarre gebeurtenis vast ook wel ergens een plekje geven.