De heilige lift van de vuilnisman

Zondag 25 maart, een uurtje of half 12. Vol goede moed arriveren mijn Engelse maat Tom en ik op het circuit in Kuala Lumpur voor de F1 Grand Prix. Ik heb echt de ballen verstand van de formule 1, maar aangezien we toch in de buurt waren leek het me mooi om dat een keer mee te maken. De dag ervoor de kwalificatie bijgewoond en ik raakte enthiousiast. Wat een snelheid en geluid, ongelooflijk. Mede met Afrika nog altijd in het achterhoofd vind ik het wel een materialistische geldverslindende wereld, maar besef me dat ik als voetbalfan daar niet al te veel over mag zeggen dus wijd ik daar maar niet over uit. Aangezien Tom half Spaans is en de coureur Fernando Alonso uit zijn hometown komt was ik automatisch supporter van de Spanjaard. Tom heeft me een snelcursus gegeven, waardoor ik redelijk op de hoogte was. We hadden een ticket gekocht voor de goedkoopste plaatsen op de heuvel. Stiekem waren we wel benieuwd of het niet mogelijk was om de mainstand binnen te geraken. Om de drukte wat te mijden gingen we een zijstraatje in waar net een vuilniswagen aan het keren was. De bestuurder lachte vriendelijk onze kant op. Voor de grap maakte ik het welbekende liftgebaar met mijn rechterduim. Het raampje ging open en de tengere Maleier stemde in. We verwachtten louter een lift naar de hoofdingang van de mainstand, een goede 500 meter verder. De man reed echter vrolijk met ons op de achterbank langs de ingang naar binnen. We vroegen hem vriendelijk nog iets door te rijden zodat de security ons niet zou zien. Dolenthiousiast stapten we uit. Binnen! Stap twee was de tribune op komen, daar was namelijk ook nog een kaartje voor vereist. Na wel heel veel rondjes heen en weer gelopen te hebben waagden we het er op. Bluffend overrompelde we een jongedame van begin twintig die te verlegen was om ons tegen te houden. Snelwandelend vervolgden we onze weg op de tribune en mengden we ons tussen de mensen. Na goede vrije plaatsen uitgezocht te hebben ploften we neer en deelden we onze blijdschap met een ferme handdruk. Zit je dan in je hempie en kort broekie naast je buurman in pak die een goede 300 euro heeft gelapt, toch lekker. Spannend was nog even of het niet volledig uitverkocht zou zijn en we alsnog onze stek zouden moeten verlaten, maar toen om half vier de motoren begonnen te ronken viel die spanning van ons af en gingen we er echt goed voor zitten. Zich over de helft van het circuit, met pal voor onze neus een groot scherm. Perfect! De race was fantastisch, ondanks een matige startplek kroop Alonso met Perez in zijn kielzog naar voren. Dit ontaardde in een nek-aan-nekrace. Juist toen rookie Perez vijf laps voor het einde Alonso wilden inhalen maakte hij een klein, doch funest foutje in de bocht. Dit bezorgde de Spanjaard uiteindelijk de winst. Snel gingen we naar de andere kant van de mainstand waar vlak voor ons zicht de huldiging plaatsvond. Alhoewel racen en auto's in het algemeen niet mijn pakkie an is, was het een onvergetelijke ervaring!

Voor een goede week ben ik nu samen met Tom op pad. Ik heb hem op het prachtige (party)eiland Ko Phi-Phi leren kennen. Echt een paradijsje daar, heerlijke tijd gehad. Overdag genoten van de omgeving en de natuur, gesnorkeld, 'gewandeld', gezwommen tussen prachtige rotsen en tussendoor veel eten en drinken. 's Avonds veranderde het eiland in een locatie waar menig feestbeest 'u' tegen zegt. Half in het water met een bucket in de hand, niet alleen gevuld met aanmaak, werden de heupjes goed losgegooid op Westerse partytunes. Ik deelde een kamer met twee Nederlande kerels uit Westland die ik in de bus op weg naar het eiland had leren kennen. We gingen eerst naar Railey beach, ook prachtig overigens, maar hielden het daar al snel voorgezien. We besloten dan ook naar Phi-Phi te gaan, waar we ons vijf dagen prima vermaakt hebben. Ook St. Patrick's day meegepakt. Dropkick Murphy's schalde door de speakers en bracht mooie herinneringen terug naar mijn tijd als klein puberend punkertje. Na vijf dagen was het echter mooi geweest en tijd voor wat anders. Afscheid genomen van de Nederlandse boys en Tom achterna gereisd naar Penang in Maleisie. Heerlijk door de straten daar rondgestruind op zoek naar lokale specialiteiten, mooie tempels, kerkgebouwen, moskees en andere bezienswaardigheden. Dit samen met nog een Engelsman en een Amerikaanse. Het eten in Malesie is echt gruwelijk lekker en goedkoop, het bier daarentegen erg duur. Het is tof om me weer in wat minder toeristische plaatsen te begeven waardoor er meer contact is met de lokale bevolking. Zo liepen we een aantal militairen tegen het lijf die voetvolley aan het spelen waren. Op blote voeten waren we het eerste potje kansloos, maar in de revanche herpakten we onszelf en versloegen we de wat aangeslagen Maleiers. We bebben vervolgens wat met ze gegeten en gedronken. Veel over het land en de cultuur geleerd. De volgende stop was Kuala Lumpur, mede voor de Grand Prix. Mooie, Westers ogende stad waarbij de Patronas Twin Towers de meeste indruk achter hebben gelaten. Vandaag zijn we naar Malakka gereisd waar we de komende twee dagen zullen doorbrengen. Het plan is om aan het eind van de week door te reizen naar Singapore.

Voordat ik de eilanden aandeed aan de westkant van Thailand heb ik op de eilanden aan de andere kant een toffe tijd gehad met Marlou op Ko Tao. Een plek bij uitstek om bij te komen van Afrika. Hebben heerlijke geluierd daar en genoten van de zon en het felblauwe water. Daarnaast mooie ervaringen uitgewisseld over het vrijwilligerswerk dat we beide gedaan hebben. Volledig uitgerust ben ik toen doorgereist naar Ko phan-gan waar ik nog op het strand gevoetbald heb met twee Zeeuwen. Heerlijk om weer even een goede Zeeuwse tongval te horen. Op een van de avonden nog bijna mijn gezicht verbrand toen ik er uitgepikt werd door wat locals om deel te nemen aan een vuurshow. 'Waarom niet?', dacht ik. Het vuurspuwen ging me echter niet heel goed af, de vlam kwam ver en stak bijna de fakkel aan die tien meter verder stond (wat het doel was), maar omdat ik wat te veel benzine in mijn mond had en te veel spuwde kwam de vlam ook weer terug. Gelukkig stonden we op een tafel in de zee en kon ik binnen de seconde mijn vlammende gezicht in het water gooien waardoor de schade beperkt bleef tot wat schrale lippen.

Zoals jullie kunnen lezen vermaak ik me prima en heb ik het enorm naar mijn zin. Af en toe is het best spannend om ergens in het donker aan te komen zonder een van te voren geboekte slaapplek, maar het ontmoeten van mensen gaat vooralsnog erg makkelijk en is een toffe ervaring. Mijn gedachten gaan nog redelijk vaak terug naar de boys in Afrika en ik kan niet ontkennen dat ik me af en toe een beetje schuldig voel als ik weer eens de derde maaltijd van de dag bestel met een goedgevuld bierglas, maar besef me ook dat ik hier helaas weinig aan kan veranderen. Kan dan ook erg van het reizende leven genieten!