De coach van Eyong Tarkang Enoh

Na weer een vrij pittige training veeg ik voldaan het zweet met mijn Liverpool shirt van mijn voorhoofd. Bij de partijvorm was ik weer ingedeeld bij het team zonder shirt, aangezien het dragen van een hesje domweg te warm is. Mijn spierwitte blote bast zorgt praktisch elke training voor de nodige hilariteit. Ik verdenk coach er dan ook van dat ik vaker dan mijzelf lief is indeeld wordt bij de ‘empty skins’. Ik kan er gelukkig wel om lachen en nadat ik afgelopen week de eerste panna had uitgedeeld op de training werd er gedanst alsof Kameroen toch meedoet aan de Africa Cup en de, in Afrika, felbegeerde beker tevens won. Nadat ik samen met een schorre coach het veld verliet liep ik letterlijk een goedgebouwde vijftiger tegen het lijf. Tijdens mijn excuses zag ik echter dat de beste man compleet in een trainingspak van ajax gehuld was. Met mijn rechtervuist sloeg ik dan ook twee keer op mn hart en riep ‘Ajax’. Net voordat ik omdraaide zei hij dat Enoh dat aan hem gegeven had. Een leuk gesprek volgde. Als klein jochie had hij de middenvelder van Ajax onder zijn hoede, voordat die de stap naar Zuid-Afrika maakte en uiteindelijk bij Ajax terecht kwam. Jarenlang trainde hij op hetzelfde veld waar ook de trainingen van de voetbalschool plaatsvinden. Hij geld hier dan ook voor velen als een voorbeeld. Voetbal is voor veel jongens de enige manier om te ontsnappen aan de armoede. Dit houdt tevens in dat er soms op het scherpst van de snede wordt getraind. Voor elke training wordt er arm in arm gebeden voor een goede afloop, nadien vindt het dankgebed plaats. Een mooi en broodnodig tafareel.
Niet alleen op de training gaat het er soms hard aan toe, bij de schoolgames die praktisch elke week plaatsvinden ben je zelfs als toeschouwer niet helemaal veilig. Enkele tackles zouden op een rugbyveld niet misstaan. De trots van de school is heel erg belangrijk, wat uitstekend wordt weergegeven door de joelende medeleerlingen langs de lijn. Geweldig om te zien. De spanning liep afgelopen week na de finale echter zo hoog op, dat er in de laatste minuten spontaan een vechtpartij uitbrak. Schoolvoetbal in kameroen is blijkbaar rugby, boksen en voetbal in één. Gezien het milieu waar hij vandaan komt verbaast het me dan ook niets dat Enoh bijna elke wedstrijd wel een gele prent krijgt.

Ik vind het geweldig om middenin de Afrikaanse (voetbal)cultuur te stappen. Zo nam coach mij afgelopen zondag mee naar een wedstrijd in de Premier League van Kameroen, N.Q.S.A FC Limbe vs Union of Douala. Na bij de oude afgebladerde toegangspoort 500 cfa (0,80 cent) betaald te hebben stapte ik een ambiance binnen waar ik nu nog kippenvel van krijg. Coach neemt het niet zo nauw met de tijd dus de wedstrijd was al een paar minuten in volle gang. Aan twee zijden van het ‘veld’ (op wat voor substantie de 22 spelers streden voor de drie punten is mij nog steeds onduidelijk, maar er was geen grasspriet te bekennen) doemde zich tribunes op. Daar loop je dan als enige blanke tussen zevenduizend dolenthiousiaste en soms al flink aangeschoten Afrikanen. Nadat FC Limbe vlak voor rust op 1-0 kwam was het feest compleet. Coah had twee jongens die bij de thuisploeg meespeelden onder zijn hoede gehad bij de voetbalschool en probeerde die, tevergeefs, van aanwijzingen te voorzien. Temidden van een live band en de nodige toeters en bellen was dit absoluut onbegonnen werk. De toeschouwers zaten nauwlijks klaar voor de tweede helft of het stond pardoes 1-2. Heb een sfeer zelden zo zien omslaan, het komt in de buurt bij de welbekende goal van A. Iniesta tijdens de finale om de wereldbeker. Nadat dit tevens de eindstand was lieten de meest fanatieke supporters dan ook een traan gaan en werd er op de typische Afrikaanse manier, zeer heftig, gediscuseerd waar het precies fout is gegaan. We besloten dan maar om een paar goudgele rakkers te consumeren in een van de vele vervallen barretjes aan het stadion. Nadat ik Ajax in de klassieker al had zien verliezen eerder op de dag, was de nederlaag van FC Limbe de tweede domper. Een biertje ging er dan ook wel in. De flejes worden hier overigens, ala Geert van Peijkeren, gewoon met de tanden opengemaakt. Na een paar biertjes vroeg ik: ‘Coach, waar kan ik plassen?' Zonder aarzeling antwoordde hij: 'Gewoon de toeganspoort weer in en meteen linksaf'. Meteen werd mij duidelijk waarom de de ingang er zo slecht aan toe is.

De dag ervoor mocht ik weer mijn eigen kunsten vertonen in het ditmaal gele tenue van de Bushfallers FC. Het werd een troosteloze 0-0. Dit weerhield de ‘technische staf’ (lees: 2 coaches die zelf standaard te laat zijn) niet om wat kratten bier het veld op te sjouwen en een bbq aan te slingeren waar rijkelijk van genoten werd. Dit midden op het veld met acht auto’s die dit spontane feestje verlichtte. Wederom een geweldige ervaring. Heb geitenvlees gegeten en koeienhuid, waar tevens schoenen van werden gemaakt. Toen ik aan een van mijn medespelers vroeg of er dan een schoen in mn ontlasting zou zitten, had ik de lachspieren goed aangewakkerd. Aparte humor hebben die Afrikanen, maar ik raak er aan gewend.

Om niet elke morgen tot elf uur in mn bed te stinken geef ik zoals eerder beschreven een aantal keer in de week sportlessen. Zo ook afgelopen dinsdag. Toen ik iets voor half acht bij de school aankwam werd mij meedegedeeld dat teacher Daniel er vandaag niet was, dus of ik de les zelf zou willen doen. Aangezien er louter een handbal beschikbaar was, stond dit op het program. Nou heb ik echt de ballen verstand van handbal, maar de wandeling van vijf minuten naar het sportveld gaf me net voldoende tijd om wat spelvormen inelkaar te flansen. Daar sta je dan tegenover een tiental dolenthiousiaste puberende dames in veel te korte broekjes die het maar wat leuk vinden dat ze les krijgen van een white man. Serieus bleven was soms moeilijk, maar een klein doch spontaan applausje na afloop van de les kam mij ten deel.

Zonder een tattoo gezet te hebben zal ik de rest van mijn leven wanneer ik naar mijn been kijk herrinerd worden aan Kameroen. Na weer een dolle rit achter op de okada, waarbij sommige kuilen en tegenliggers ternauwernood ontweken konden worden, kwam ik bij het afstappen met mijn rechterkuit en tevens standbeen, tegen de loeihete uitlaat aan. Ik dacht dat het wel meeviel en begon vol goede moed aan de training, maar nadat het naast de vele blaasjes wel erg rood werd ben ik maar snel gaan koelen. Met dank aan de huisapotheek van Lisa gaat het er steeds beter uitzien en krijgt het litteken, ten grote van de onderkant van een bierfles, steeds meer vorm.

Om niet alleen maar met voetbal bezig te zijn doet het mij deugd om te melden dat ik morgenvroeg voor vier dagen naar de hoofdstad Yaoundé vertrek voor een conferentie. Wat me nu weer te wachten staat zou ik niet weten, maar ik heb wel zin in even wat anders. De orphanage van Ivaan is door het ministerie van social affaires uitgenodigd. Samen met Ivaan, Cornelius en Lisa gaan we er heen. Tijdens deze zes uur durende busreis kan ik meteen mijn ogen even goed de kost geven en zien wat Kameroen naast de voetbalvelden van Limbe nog meer te bieden heeft.

Dit was het weer voor nu. Terwijl ik wat zweet van mijn voorhoofd veeg wens ik jullie veel sneeuwpret!

Maza!