Even knijpen hoor

Ben nu een goede drie weken in Kameroen en de Afrikaanse manier van leven blijft me verbazen. Heb verscheidene plekjes op mn rechterarm, omdat ik geregeld even moet knijpen om te checken of dat wat ik meemaak toch echt niet één lange droom is. Om dit verder uit de doeken te doen, neem ik jullie graag mee naar afelopen woensdag. Normaal gesproken is dat mijn wel gekoesterde vrije morgen, maar om half acht hoorde ik Ivaan ‘Mola, mola (mijn bijnaan hier), wake up’, roepen. Slaapdronken schreeuwde ik waarom hij me in vredesnaam kwam wekken. Er was een meeting van alle orphanages in de South West Region in Kameroen in het plaatsje Beua (uitspreken als Boya), en hij bedacht op het laatste moment dat hij toch wel graag zou willen dat ik mee zou gaan. Ik moest me netjes kleden. Een kwartier later zat ik in de auto, afvragend waar ik nu weer in zou belanden. Om iets na 9 uur zat ik op een roze terrasstoel achter een tafel met een afzichtelijk tafelkleed, als vertegenwoordiger van een organisatie (de orphanage van Ivaan) waarvoor eigenlijk helemaal niet voor naar Kameroen ben gekomen. Maar aangezien er in de morgen geen trainingen zijn ben ik hier min of meer ingerold, wat opzich wel prima is. Dit opvanghuis is verbonden aan de school waar ik in de morgen wat werk doe. Praktisch alle orphanages waren aanwezig, behalve de delegatie van de regering zelf. Zij kwamen om half twaalf op het gemakje aankakken, want de regering houdt zich niet aan tijden, aldus Ivaan. Juist ja. Net bijgekomen van deze vrij bizarre uitspraak werden we geacht op te staan om het volkslied te zingen. Sta je dan met je witte bakkes deze niet te volgen nationale trots mee te neuriën, met een camera van de regionale televisie op je gericht. Net als ik konden ook de noorse chicks tegenover me aan de tafel een glimlach niet onderdrukken. Het ontging hen dan ook niet dat ik even in mijn rechterarm kneep.
De meeting duurde uiteindelijk verschrikkelijk lang, maar werd wel afgesloten met een donders goede lunch. Was uiteindelijk net op tijd terug voor de training in de middag, echter nog niet geheel bekomen van deze bizarre morgen, die echter een uistekende afspiegeling is van de verassingen waar ik hier soms kom voor te staan.

Vind het heerlijk om met de jongens te trainen, er komen elke keer zo tussen de 18 en 24 jongens trainen, dit varieert een beetje. Ik voetbal zoveel mogelijk zelf mee en assisteer coach waar nodig bij verschillende vormpjes. De balbehandeling is over het algmeen uitstekend, net als de conditie en het uithoudingsvermogen, maar vaak maakt chaos zich meester. Dit is overigens mede te wijten aan de slechte staat van het veld. Wel is het schrijnend om te merken dat sommige jongens niet meer kunnen komen trainen omdat ze geen goed schoeisel hebben.
Sinds vorige week traint er ook een militair (John) mee, die een hart heeft voor de voetbalschool. Hij geeft financiële steun. Kan het erg goed met hem vinden. Hij had mij en coach afgelopen week na de training uitgenodigd om naar zijn huis gegaan. Nu had hij verteld dat zijn vader advocaat was en het huis behoorlijk groot was, maar toen we het hek binnen gingen wist ik niet wat ik zag. Een kast van een huis, met daarom heen zeven wat kleinere huisjes. Zijn vrouw had heerlijk voor ons gekookt en het bier koud gezet. De sfeer zat er goed in en werd er ook een fles Nigeriaanse likeur op tafel gezet. Deze kon dan mooi even de bacteriën van de volgens mij nog niet geheel gare kip doden. Ervaarde voor het eerst sinds een lange tijd weer enige vorm van luxe, maar toen ik vroeg waar het toilet was om te plassen kon dit echter gewoon in de tuin gebeuren. Nu kan ik niet ontkennen dat ik wel eens na een avondje kroeg in de tuin heb geplast van huize Verhage, maar dat is meer uit nood. Ik kon een boompje uitkiezen. Dat ik dan net een boompje uitkoos waar zijn vrouw met het avondeten langsliep leidde gelukkig eerder tot de nodige hilariteit dan een afkeurende blik. Het was het begin van een mooie avond.

Ik vraag me af of je als westerling helemaal kunt wennen in de tijd dat ik er ben, maar ik prober me op mijn manier aan te passen en het er beste van te maken. Zo vinden de Afrikanen het geweldig dat de white man ook danst. Het ziet er ogenschijnlijk niet uit, maar het feit dat dit me niet uitmaakt leidt waarschijnlijk tot veel enthiousiasme. Kan gelukkig inmiddels de hoertjes van de gewone dames onderscheiden, iets wat ik in het begin nog niet helemaal door had. Zo kwam er op een van de eerste avonden uit op de dansvloer een dame naar me toe en die vroeg of we even konden zitten en praten, nu gutste het zweet van mn rug dus ik vond dat een uitstekend idee. Waarschijnlijk zei ik dat ook iets te enthiousiast want toen ik ging zitten kwam ze pardoes bij me op schoot zitten en de armen om me heen. Toen dacht ik hee, ho is even. Een blik van Ivaan was genoeg, en ik bedankte de dame in kwestie dan ook vriendelijk voor de eer.

Afgelopen zondag ook weer een wedstrijd gespeeld, aanvang 07.00 uur. Nu was nog niet helemaal duidelijk op welk veld precies, dus ik had afgesproken coach om 06.30 te bellen en te vragen waar ik moest zijn. Die wist dat echter toen nog niet en hij zei dat hij me zou bellen. Toen ik om 8 uur nog niks had gehoord kleedde ik me maar weer om voor de kerkdienst. Juist toen de nette kleren aan waren belde die dat het op de community field was. Dit is hetzelfde veld als waar elke dag de trainingen waren dus ik kleedde me weer snel om en pakte de eerste beste okada. Was uiteindelijk nog ruim op tijd. Het was weer een wedstrijd met de Bushfallers FC, dit keer geheel in Manchester United teneu, wat enkele mooie foto’s heeft opgeleverd. Omdat het internet echt verschrikkelijk traag is moet ik die jullie nog even onthouden, maar die hebben jullie tegoed. We traden aan tegen een team uit een andere stad, die geheel in Manchester City teneu speelden, prachtig gezicht. Deze wedstrijd was tot nu toe het hoogtepunt van mijn verblijf hier. Stond in een vrije rol om de nummer 9, een beer van een vent, doch enorm traag. Het wist de ballen echter lekker weg te leggen waardoor de wedstrijd erg goed ging, we wonnen met 3-1. Om dit te vieren gingen we naar de kroeg om peppersoup, het lokale topgerecht, (een nog niet geheel gare gekookte banaan met een stukje koeienhuid in een soep met veel peper), te eten. Ik had me hier nog niet aan gewaagd maar had zo een trek dat het er goed in ging. Uiteraard werd dit even weggespoeld met een flink biertje. Het was overigens nog maar half elf in de morgen, zondag welteverstaan.

Zoals jullie kunnen lezen maak ik het goed hier. Ben gelukkig nog niet ziek geworden en ben al redelijk aan het benauwde klimaat gewend. De zon laat zich nu af en toe zien, waardoor mn huid langzaamaan een kleurtje krijgt. De afgelopen weken zat het namelijk potdicht, erg gek weer. In het weekend is het daarom heerlijk om naar de het strand te gaan, het is absoluut niet zo mooi als de plaatjes op internet doen vermoeden, maar de zee is daarom niet minder verkoelend. Zal aan jullie denken in het regenachtige en koude Nederland.

Dit was het wel weer voor deze keer,

Maza!