Onaangenaam bezoek

Daar loop je dan, met je veel te witte benen, slippertjes, vuil sportbroekje en een shirtje van het nederlands elftal. Voetbalschoenen in de ene hand, een fles water in de andere en wat geld in mn rechtervoetbalsok. Alleen op route naar de volgende training, zwaaiend naar een okada (taxi bike), die mij voor slechts 30 cent bij huis van de coach afzet. Het is een heerlijk verkoelend ritje van ongeveer 10 minuten. In het begin was dat best spannend, maar inmiddels ben ik aan dit tafereel volledig gewend. Ik moet er wel voor zorgen dat ik een wat oudere okada te pakken heb, want de jonge broeders onder het taxivolk zitten nog al eens aangeschoten achter het stuur. En vallen is geen pretje met 80 km per uur en blote knietjes. De trainingen gaan steeds beter, in het begin moest ik erg wennen aan de (agressieve) manier van coachen, maar coach Lucas vertelde me gisteravond onder het genot van wat biertjes dat de jongens discipline nodig hebben. Voetbal is voor de boys een manier om te ontsnappen aan de armoede. De coach is daar, bewust, niet aan ontsnapt. Het enigste wat hij doet qua werk is het trainen van de kids, hij heeft dus geen cent te makken. Heb hier donders veel respect voor maar het is af en toe best pittig om mee om te gaan omdat hij af en toe veel van me verwacht. Ben nog steeds een beetje zoekende hoe hiermee om te gaan. Ik neem hem geregeld na de training mee naar huis om te eten, waar hij zeer van geniet.Van maandag tot vrijdag wordt er sinds deze week voor Lisa en mij in het huis gekookt, wat erg fijn is want elke avond op route was niet vrij vermoeiend, ook voor mn spetterpoep. Nog steeds aanwezig overigens.

Naast dit dagelijkse ritueel van de trainng maak ik donders veel mee hier. Hele mooie dingen, maar ook moeilijke. De armoede in sommige plekken in de stad is onbeschrijfelijk, kan wel janken. Het contrast met vier maanden in een kledingwinkel te hebben gestaan om geld te verdienen voor mn trip en sommige kinderen die louter een onderbroekje dragen is verschrikkelijk groot. Af en toe heb ik het idee dat ik in een film beland ben. De manier van leven is compleet anders. Tekenend hiervoor is een uitspraak van Cornelius; 'Poverty is a mindset'. Mijn indruk is dat het gros van de bevolking er zo over denkt, en daardoor 'rijk' is. Maar velen zien het Westen als het paradijs, waar ze absoluut naar toe moeten. Of ik wat voor ze kan regelen in Nederland... Weet hier gelukkig steeds beter mee om te gaan, alles went.
Over gewenning gesproken, elke morgen vul ik trouw mn emmertje om er zeker van te zijn dat ik mezelf kan wassen na de trainig. Er is een douche, maar na 10 uur in de morgen is er geen water meer. Nadat het emmertje is gevuld en het ontbijt is genuttigd help ik twee keer in de week met de sportlessen op de middelbare school. Vanmorgen was de eerste keer, het is nog een beetje zoeken hoe hier invulling aan te geven. Het ontvangst van mij en Lisa vorige week op de school was te bizar voor woorden trouwens. Ivaan raadde ons aan netjes gekleed te gaan. Toen we met de auto aankwamen stonden 200 kinderen ons zingend op te wachten. Toen we uitstapten kwam er een ietwat dikkig meisje met veel te kleine bril naar me toe die me, met in haar hand een bos bloemen, een hartelijk welkom toeschreeuwde. Wist niet wat me overkwam, maar het was prachtig. Verder ontmoet ik in de morgen erg veel mensen, vanmorgen nog een lintje doorgeknipt bij een charity die wat bomen heeft geschonken aan de orphanage. Weet niet wat me allemaal overkomt hier, het is totaal anders dan wat ik had verwacht, maar begin er van te genieten.
Afgelopen zaterdag ben ik met Bram op stap geweest, een 24-jarige fotograaf voor de trouw en het AD uit Amersfoort, die op mn blog had gereageerd. Was erg relaxed om even nederlands te praten en het over het Afrikaanse leven te hebben.

Afgelopen zondag was er weer een wedstrijd voor de Busfallas FC, ditmaal tegen de homeboys FC. Ik stond ouderwets op de rechtsbuitenpositie. In gedachten dwaalde ik af naar de tijd in de F'jes en E'tjes onder coach Theo. Deze positie deed me deugd want over het algemeen is de linksbackpositie niet de meest goed bezette. Maar man man, het leek wel of ik, voor de voetbalkenners, met Hatem Trabelsi te maken had in zijn beste jaren bij Ajax. In aanvallend opzicht kon ik dan ook weinig potten breken. Ik werd dan ook terecht gewisseld. In de tweede helft werd ik echter weer ingebracht, waarin het stukken beter ging. De wedstrijd eindigde, na verlening, in 1-1. Strafschoppen konden vanwege de ingevallen duisternis niet meer worden genomen. De wedstrijd zou oorpspronkelijk om 15.00 beginnen, maar om 16.45 werd er afgetrapt. Heerlijk typisch Afrikaans.

Dan nu een verklaring voor de titel. Het was maandagnacht, wederom snikheet, doch lag ik lekker te maffen. Rond twee uur schrok ik wakker want ik had jeuk aan mn arm, nu was het niet een pluisje of ander ronddwalend stofje. Nee nee, een kakkerlak bracht een bezoekje. Een ferme klap met 'de jonge wallander' van Henning Mankell zorgde ervoor dat er een einde aan zn leven kwam. Hij had overigens een piepklein feyenoord shirtje aan..

Enfin, ik zou graag alles met jullie willen delen maar ik hoop dat jullie nu een globale indruk hebben van wat ik zoal uitspook hier. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, de biertjes gaan er goed in. Vorige week donderdag uit geweest tot in de vroege uurtjes. Wat een belevenis was dat, geweldige ervaring. Het is fijn dat Lisa er is en niet meer de enige blanke te zijn. Kan het goed met haar vinden.

Allright, ik moet me klaar gaan maken voor de training. Voor de liefhebbers heb ik wat foto's op facebook geplaatst!

Gegroet!