Nog 1 nachtje...

Bijna vijf maanden geleden stond dezelfde titel boven mijn blog. Voel de spanning nog door mijn lijf gieren over hetgeen komen ging. Heel bizar om te bedenken dat mijn reis nu bijna achter me ligt. Morgenochtend vroeg in de morgen vertrek ik vanuit Bangkok, om na een tussenstop in Moskou rond half elf ’s avonds Nederlandse grond te betreden. Zag hier tot een goede twee weken geleden nog niet echt naar uit, had zeker zin om iedereen weer te zien, maar was me enorm bewust van de kunst van het genieten. Door alle geweldige ervaringen, toffe mensen en geweldige plekken wilde ik alleen maar meer. Alleen op pad was echt het beste dat me kon overkomen. Deze blog heeft echter een lezer minder. Het overlijden van mijn oma sloeg in als een bom en deed me plots thuis heel erg missen. Had goede hoop haar nog te zien, des te pijnlijker dat het zo vlak voor mijn thuiskomst gebeurde. Het mocht echter niet baten. Lieve opa, zet maar een biertje koud, ik kom eraan. Gaarne van deze blog geen veredeld condoleanceregister maken, maar gezien mijn openheid tijdens de eerdere blogs kon ik hier niet aan voorbijgaan. Wil je me toch condoleren, dan graag persoonlijk. Speciale dank gaat uit naar mijn lieve reisgenootjes Danique en Ingrid die me op de dag dat we in Ko Tao aankwamen en het nieuws bekend werd me goed hebben opgevangen. Nadat de crematie een aantal dagen later was geweest, kon ik het redelijk loslaten en nog genieten van mijn laatste week.

Daarnaast begon mijn lichaam een beetje op te raken. Tijdens de slaap opengekrabte muggenbulten op mijn voeten veranderden razendsnel in open gapende ontstoken wonden, die door het vele contact met vies water nauwelijks heelden. Mijn geplaagde linkervoet vervolgens aan de onderkant flink open janken aan het koraal in de Thaise Golf bij Ko Tao, hielp ook niet echt mee. Krijg nog rillingen als ik terug denk aan mijn bezoek in het kleine ziekenhuisje op dit prachtige eiland. Het was inmiddels flink ontstoken en ik werd dan ook gecommandeerd plaats te nemen op de ‘operatietafel’. Toen de vrouwelijke dokter met een joekel van een spuit aan kwam zetten, veerde ik toch even overeind. Ho ho, wat ging er gebeuren? Gezien de taalbarriere veranderde mijn vraag in een ontkenning en legde ze, wat uiteindelijk mijn redmiddel zou zijn geweest, terzijde. Met een mes en naald in de aanslag begon ze in mijn ontstoken wonden te prutten en snijden. Heb naast mijn ontstoken blindedarm een decennium geleden zelden zo een intense fysieke pijn ervaren. Mijn reisgenootjes waren in de wachtkamer getuige van deze marteling, zelfs met een gesloten deur zouden de kreten hoorbaar zijn geweest. Na een kwartier en zo wit als de gemiddelde Aziaat veerde ik overeind en drong pas door dat die spuit de verdoving zou zijn geweest. Dik in het verband de laatste dagen zittend in Ko Tao doorgebracht en hinkend naar Bangkok afgereisd. Tijd om naar huis te gaan. De antibiotica en nog een ander discutabel roze pilletje slaan echter donders goed aan, mijn voet geneest wonderbaarlijk snel. Knuffels kunnen er dus gewoon staand gegeven worden.

Donders, tijd voor wat positieve noten. Zal deze alinea dan ook goed beginnen. De waterval in Luang Prabang (Laos) was echt verschrikkelijk mooi, zelden zo een stukje natuur gezien. Geen idee hoe hoog precies, maar proberen druppels van de grootste waterval te volgen van boven naar beneden was een verademing, al leidde dit wel tot wat misselijkheid. Was mijn camera weer eens vergeten, maar dit staat op mijn netvlies. Het is inmiddels behoorlijk druk geworden daar. (Bus)reizen zijn echter bij uitstek geschikt om rustig na te denken en alles op me in te laten werken. Muziekje in en de gedachten laten gaan. Nou was dit in Laos iets moelijker dan in de eerder bezochte landen, gezien de slechte staat van de wegen. Zigzaggend en langs flinke afgronden rijden de chauffeurs, die allen hun roeping als rallycoureur hebben gemist, naar de volgende stad. In de rit naar Ponsavanh moest er vier keer gestopt worden omdat er twee vrachtwagens waren gekanteld en er vier minivans op elkaar geklapt waren. De regen maakte het aanzicht des te triester. Gezien de smalle weg moest er gewacht worden totdat de rijbaan weer vrij was. Tijdens elke stop een fruitshake halen met een Engelsman die in een minivan voor me zat werd een ongewild ritueel. Met borstkas die bijna brak door mijn kloppende hart uiteindelijk aan het begin van de avond pas dit rustige plaatje bereikt. Tourtje geboekt voor de volgende dag met wat Engelse gasten naar de bomkraters geweest. Nooit geweten dat Laos het meest gebombardeerde land ter wereld is en tijdens de Vietnamoorlog vaker is gebombardeerd dan haar buurland. In de kratervelden diende er aan de linkerkant van de paaltjes gelopen te worden, nog niet alle bommen zijn namelijk opgeruimd. Nog steeds sterft er bijna dagelijks een Laotiaan. Onze gids vertelde dat de locals zo gefocust zijn op geld, dat ze het er op wagen om de bom op te rapen. Gaat die niet af dan kunnen ze die verkopen. Erg bizar. Na een flinke trekking op de slippertjes door de jungle en prachtige watervallen, waar de leeches zeer geinteresseerd waren in de wonden op mn voeten, tevens ‘Bombvillage’ bezocht. De naam deed het plaatsje eer aan. Huisjes zijn gebouwd op de resten van bommen, erg indrukwekkend. Foto’s zullen bij thuiskomst snel volgen. Omdat er verder in deze plaats niet gek veel te doen was ben ik de volgende dag richting Vang Vieng getrokken.

Man, wat een Westers drankhol. Dit stadje leeft van de backpackers en is volledig ingericht naar de gelangen van ons reizigersvolk. ‘s Morgens wakker worden met een hamburger onder het genot van Friends en in de middag met een eurosandwich naar de rivier om in de barretjes aan de oever wat buckets er door heen te jagen. Het huren van een band had geen zin, het water was zo laag dat er naar de andere barretjes gelopen kon worden. Ben er nog steeds niet uit wat ik hier nou eigenlijk van vond, heb het dan ook niet heel lang uitgehouden. Dit werd echter mede veroorzaakt door een naar likje. Aangezien een katje het nodig vond om dit nou net in een open wondje te doen, ook daar het ziekenhuis bezocht in verband met Rabies. Veel gebeld met Nederland maar inentingen was niet noodzakelijk en een groter risico dan dat ik het daadwerkelijk zou krijgen. Enfin, ook gezien het feit dat een fruitshake nog dikker was dan mijn ontlasting was het echt tijd om verder te gaan. Samen met Danique en Ingrid ben ik naar de hoofdstad getrokken. Hier liepen we we Ian, die ik in Pai (noorden van Thailand) heb ontmoet, tegen het lijf. Lokale voetbalwedstrijd bezocht en ‘s avonds de ontknoping van de Premier League meegemaakt. Als Liverpudlian was Ian in alle staten van opwinding toen City het voor elkaar kreeg om in de blessuretijd twee maal te scoren en stadsgenoot United zodoende van de titel af hield. De avond afgesloten in een hilarische bar, waar we de ladyboys van ons af moesten slaan.

Met nog ruim anderhalve week in het vooruitzicht een nachtbusje naar Bangkok gepakt, om de volgende nacht naar Ko Tao af te reizen. Vlak na aankomst kwam eerdergenoemd naar bericht, maar het er nog het beste van gemaakt. Bungalow aan de zee, op zijn Frans ontbijten, veel verschillende bays bezoeken en partyen in de zee. In het weekend met aggresieve Engelsen en vriendelijke Duitsers de Champions League gekeken in de sports bar. Geweldige ervaring en gezien de ietwat gespannen sfeer was het maar beter dat die dekselse Engelsen op zijn Duits met de beker aan de haal gingen.

Ondanks mijn verwonding afgelopen vrijdag naar Bangkok getrokken. Gister wat ongein op de drukke weekendmarkt gescoord. Zojuist mijn boarding pass uitgeprint. Het komt nu echt heel dichtbij. Gek om weer naar huis te gaan, maar het is mooi geweest. Heb echt het idee wel twee jaar weg te zijn geweest, enorm veel meegemaakt. Kan dan ook niet wachten dit met jullie te delen. Mijn tot aan de laatste pagina volgeschreven dageboek van de Hema zal daarbij goed van pas komen. Materiaal gezien door de slechte staat in waarde gedaald, voor mij echter onschatbaar.

Tot snel!